Κόντρα στην ξηρασία και στην παγωνιά

Δημοσιευμένο 13/06/2013  Από τη Μικέλα Χαρτουλάρη 

Στις 22:06 χθες το βράδυ, ενώ τα ΜΑΤ ανέβαιναν προς τον Υμηττό και σε όλη την Ελλάδα έκλειναν ο ένας μετά τον άλλον οι πομποί της ΕΡΤ, την ώρα που η κυβέρνηση στερούσε από τη χώρα τη μοναδική της τηλεόραση δημόσιου συμφέροντος και 2656 εργαζόμενοι έμεναν χωρίς δουλειά κυριολεκτικά εν μια νυκτί, την ίδια εκείνη ώρα που 10.000 κόσμος τούς συμπαραστέκονταν στην Αγία Παρασκευή, το κανάλι της Βουλής σε ειρωνικό παροξυσμό πρόβαλλε την (προγραμματισμένη) εκπομπή με χορωδιακά άσματα …Θάνατον πατήσας. 

Το MEGA καθησύχαζε τους τηλεθεατές με τα ανάλατα σαλιαρίσματα της ταινίας Safesex, ο ΑΝΤ 1 έστρεφε την προσοχή τους στην ανατολίτικη λαγνεία προβάλλοντας ένα τούρκικο σήριαλ που καμία σχέση δεν είχε με τον χθεσινό χαμό στην πλατεία Ταξίμ, το STARβασιζόταν στον Σβαρτσενέγκερ και στην Απόλυτη διαγραφή, ο ΣΚΑΪ αναδείκνυε τους αμερικανούς μπάτσους (έτσι τους αποκαλούν στις ΗΠΑ) του CSI κι ο ALPHA, αναπάντεχα καίριος, φιλοξενούσε την ταινία Sorry, I’ amGreek! Στις 22:11 οι οθόνες των κρατικών καναλιών ήταν πια σκοτεινές και οι πολίτες περίμεναν μέχρι τα μεσάνυχτα για να ενημερωθούν από τα ιδιωτικά πλέον κανάλια. 

O 902 που δοκίμασε να αναμεταδώσει το σήμα της ΕΡΤ …τιμωρήθηκε κι αυτός με κατέβασμα του διακόπτη. Όλα είχαν τελειώσει… Ή μήπως όλα αρχίζουν τώρα; 

 Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία η κυβερνητική πλειοψηφία κατάργησε πραξικοπηματικά την ΕΡΤ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. 

Αποτελεί εκδήλωση μιας νοοτροπίας κυρίαρχης ιδίως μετά τον Δεκέμβριο του 2008 η οποία αντιμετωπίζει τα ΜΜΕ ως φέουδο, αμφισβητεί κάθε κεκτημένο, και επιδιώκει να χειραγωγήσει τον δημοσιογραφικό λόγο προκειμένου να προστατευθούν τα συμφέροντα μιας ελίτ . 

Είναι η ίδια νοοτροπία η οποία με πρόσχημα τον εξορθολογισμό των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ υποθάλπει και δικαιώνει τον νεοδαρβινισμό μεταξύ των εργαζομένων. Κι έτσι η έξω ξηρασία που ορίζεται από την διαρκώς αυξανόμενη ανεργία και την πρόωρη συνταξιοδότηση των ενεργών δημοσιογράφων, συμπληρώνεται με τη μέσα παγωνιά και τον φόβο που καθηλώνει όσους εξακολουθούν να εργάζονται στην ενημέρωση . 

Σε αυτό το τοπίο κινδυνεύει να διαμορφωθεί μια καινούργια γενιά λοβοτομημένων δημοσιογράφων. 

Είναι εκείνοι που ζουν με την απειλή της απόλυσης και απαρνούνται τα συλλογικά δικαιώματά τους προκειμένου να ‘αγοράσουν’ τη θέση της εργασίας τους, που αποδέχονται αλλεπάλληλες μειώσεις των αμοιβών τους και υφίστανται ταπεινωτικές συμπεριφορές χωρίς να τολμούν να αντιδράσουν, που συμβιβάζονται με τη μονομέρεια, την παραπληροφόρηση ή την αποσιώπηση προκειμένου να μην προκαλέσουν τα αφεντικά τους. Α

υτοί καταλήγουν πολλές φορές να συμπεριφέρονται σαν πειθήνιοι διεκπεραιωτές, ακρωτηριάζοντας εντέλει τις ίδιες τις ικανότητές τους, και υπονομεύοντας την αξιοπιστία τους, για μια καρέκλα που παρόλα αυτά εξακολουθεί να τρίζει. Το ζητούμενο λοιπόν για τον δημοσιογραφικό κόσμο σήμερα, δεν είναι μόνο οι συλλογικές συμβάσεις, το ασφαλιστικό ή η διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Είναι οπωσδήποτε και η ανανέωση του κοινωνικού ρόλου του, η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του κλάδου, η διασφάλιση των προοπτικών του, η εγγύηση της ανεξαρτησίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Οι τελευταίες εξελίξεις το επιβεβαιώνουν περίτρανα, γι’ αυτό και οι εκλογές της ερχόμενης εβδομάδας στην ΕΣΗΕΑ ίσως να είναι οι πιο κρίσιμες των τελευταίων χρόνων. Αν οι δημοσιογράφοι συσπειρωθούν με αυτό το πνεύμα γύρω από τον Δούρειο Τύπο, ακόμη κι αν δεν συμφωνούν σε όλα, θα καταφέρουν να ανατρέψουν το διαπλεκόμενο σύστημα που όχι μόνο προσπαθεί να χειραγωγήσει την ενημέρωση και να τους ακυρώσει, αλλά στο τέλος τους προδίδει κιόλας. 

 Συνάδελφοι, έχουμε ακούσει κατά καιρούς πολλές νεοφιλελεύθερες κορώνες από συναδέλφους μας άλλων παρατάξεων οι οποίοι έως τώρα απαξίωναν ή και δυναμίτιζαν κάθε συλλογική κινητοποίηση έχοντας αποδεχτεί τη λογική των παράπλευρων απωλειών του Μνημονίου στα ιδιωτικά και στα δημόσια ΜΜΕ. Σήμερα όμως, τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά κι όποιος βρεθεί μόνος, αργά ή γρήγορα συνθλίβεται από τα αντικρουόμενα συμφέροντα. Συνάδελφοι, το λουκέτο στην ΕΡΤ μάς δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει στα σοβαρά τον κλάδο μας. Ότι η κριτική που έχει δεχθεί μέχρι τώρα από τα ΜΜΕ δεν την έχει πονέσει. Αυτό πρέπει να αλλάξει. 

Και μπορεί να αλλάξει μόνο με ένα ισχυρό σωματείο που από τη μια θα προστατεύει αποτελεσματικά τον κάθε δημοσιογράφο χωριστά και όλους μαζί σε όποιο μέσο κι αν εργάζονται, και από την άλλη θα καταξιώνει τη δημοσιογραφία ως λειτούργημα για χάρη του κοινωνικού συνόλου.